Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον και εξαρτάται από τον κοινωνικό του περίγυρο, προκειμένου να έχει υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, όπως εξαρτάται και από το φυσικό του περιβάλλον για τη φυσική του επιβίωση. Παρόμοια, η σχολική τάξη δεν αποτελεί μια απλή συνάθροιση ατόμων, αλλά ένα κοινωνικό σύστημα με ιδιαίτερη διάρθρωση, μια ομάδα που εμφανίζει σταθερά χαρακτηριστικά, όμοια με άλλες τάξεις, συγχρόνως όμως και αρκετές ιδιαιτερότητες.
Στο κοινωνικό, λοιπόν, σύστημα της τάξης, όπως και σε οποιοδήποτε άλλο, οι μαθητές δεν είναι εντελώς ελεύθεροι να λειτουργήσουν, όπως
αυτοί θα ήθελαν, αλλά χρειάζεται να προσαρμοστούν και να υπακούσουν σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο. Είναι σχεδόν το ίδιο με ένα φυσικό οικοσύστημα όπου τα φυτά, τα ζώα και άλλοι μικροοργανισμοί συνδέονται μεταξύ τους σε μια φυσική αλυσίδα με ισορροπημένο τρόπο· στην περίπτωση όμως, που αυτή η φυσικά αλυσίδα σπάσει, τότε διαταράσσεται ολόκληρο το οικοσύστημα με καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον και τους οργανισμούς που το διέπουν.
Οι μαθητές που δρουν στο σχολικό περιβάλλον, εξαρτώνται άμεσα από την ομάδα στην οποία βρίσκονται και έχουν ανάγκη ανάγνωρισης και την αίσθηση ότι ανήκουν κάπου. Γι’ αυτό και η οικοσυστημική προσέγγιση είναι θεμελιώδης στη διαχείριση της σχολικής συμπεριφοράς, αφού μπορεί να επανακαθορίσει τη συμπεριφορά, να τη βελτιώσει και να τη διατηρήσει.
Στο παρελθόν, αλλά ακόμα και σήμερα, μια προβληματική συμπεριφορά θεωρούνταν ότι έχει τις ρίζες της στον ίδιο το μαθητή. Η οικοσυστημική προσέγγιση βλέπει τη συμπεριφορά ως αποτέλεσμα μιας κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Συνεπώς, αν ένας καθηγητής θέλει να διορθώσει τη συμπεριφορά ενός μαθητής, θα πρέπει να εξετάσει αν αυτή η συμπεριφορά είναι παράγωγο της σχολικής τάξης, του σχολείου ή της σχέσης του ίδιου του καθηγητή με το μαθητή. Αυτό που χρειάζεται επίσης να ξέρουμε είναι πως η προβληματική συμπεριφορά του μαθητή, στα μάτια του τελευταίου φαίνεται καθ’όλα φυσιολογική και επιτρεπτή. Αυτό που για τον εκπαιδευτικό φαίνεται απαράδεκτο για το μαθητή είναι η λύση και η διασκέδαση σε κάτι. Αυτό που ερευνά η συστημική προσέγγιση 
είναι πώς η κάθε πλευρά εισπράττει μια συμπεριφορά και πώς τη βλέπει με σκοπό να αντιληφθεί τις αλληλεπιδράσεις που υπάρχουν μεταξύ τους και να προτείνει εναλλακτικές τεχνικές αναπλαισίωσης της συμπεριφοράς. Η μέθοδος circle time προσφέρει ένα ευρύ πεδίο λύσεων, αφού μαθητές και εκπαιδευτικοί εκφράζουν τις απόψεις και τα συναισθήματά τους για κάτι που τους απασχολεί και προτείνονται λύσεις από όλη την ομάδα του κύκλου. Επιτρέπει και στις δύο πλευρές να δουν η μια την άλλη διαφορετικά και παρουσιάζουν την εικόνα του ανθρώπου ως ατόμου με δικαιώματα και αξία, ανεξάρτητα από τη θέση του, την εθνικότητά του, το χρώμα του, κ.α.
Ο διαφορετικός τρόπος σκέψης έχει προεκτάσεις όχι μόνο στην ομάδα μιας τάξης, αλλά σε ολόκληρη τη σχολική κοινότητα. Και αυτό γιατί η δυναμική της συστημικότητας θα επηρεάσει και άλλους χώρους και κατ’επέκταση ολόκληρη τη σχολική κοινότητα. Παρόλα αυτά, η αλλαγή σε όλη την εκπαιδυετική κοινότητα είναι σπάνια, αφού θα πρέπει όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτήν να αφουγκραστούν την παραπάνω διαδικασία. Σε αυτήν την περίπτωση, οι εκπαιδευτικοί μπορούν να εφαρμόσουν πολλές στρατηγικές αντιμετώπισης στο πλαίσιο της τάξης και να καταφέρουν πολλά
[su_posts id=”11128, 11112, 11099″ taxonomy=”post_tag” tax_operator=”0″ order=”desc”]
