Καλό είναι, όταν ένας μαθητής μπαίνει αργοπορημένος μέσα στην τάξη, να μην τον ρωτήσουμε: “Γιατί άργησες; Πού ήσουν;”. Η ερώτηση αυτή έχει χαρακτηριστικά ανάκρισης και δεν πρόκειται να βελτιώσει την κατάσταση΄το αντίθετο, μπορεί να επιδεινώσει τη συμπεριφορά του μαθητή. Ας δούμε ένα παράδειγμα αντιμετώπισης μιας τέτοιας κατάστασης:
-Καθηγητής: [Καλωσορίζει το μαθητή στην είσοδο της τάξης]. Καλώς τον! Ο Κώστας, έτσι; (ο καθηγητής ακόμη μαθαίνει τα ονόματα των μαθητών΄ δίνει το χέρι του στον Κώστα και τον χαιρετά. O Κώστας συνοφρυώνεται, δείχνει έκπληκτος, καθώς δεν περιμένει τέτοια αντίδραση. Ο εκπαιδευτικός, σύντομα και ευγενικά, αναγνωρίζει την αργοπορία του Κώστα): Άργησες! Υπάρχει μία κενή θέση για να κάτσεις εκεί, δίπλα στον Ανδρέα. (ο δάσκαλος δε διατάζει τον Κώστα να κάτσει κάπου΄του περιγράφει την πραγματικότητα και τον καθοδηγεί στο να μπει στην τάξη και να παρακολουθήσει το μάθημα).
-Μαθητής: Δεν κάθομαι εκεί…κάθομαι μαζί με τον…(είναι λιγότερο επιθετικός με τον καθηγητή, αλλά ακόμα αναβλητικός).
-Καθηγητής: Αυτές οι θέσεις είναι πιασμένες Κώστα (συγκρατείται να μην πει:”αν ερχόσουν στην ώρα σου θα καθόσουν στη θέση σου”), αργότερα μπορούμε να κάνουμε κάποια αλλαγή (αυτή η φράση δίνει περιθώρια επιλογής στο μαθητή, μειώνοντας οποιαδήποτε αντίδραση. Σε αυτό το σημείο ο καθηγητής στρέφει το βλέμμα του προς την υπόλοιπη τάξη). Όπως, λοιπόν, λέγαμε παιδιά...(αφήνει να κυλήσει το μάθημα με την προσδοκία ότι ο Κώστας θα καθίσει στην υποδεικνυόμενη θέση. Πράγματι, αυτό γίνεται, κατευθύνεται προς τη θέση του κάπως επιτηδευμένα και προκλητικά, και κάθεται. Ο καθηγητής δεν κοιτάζει το μαθητή, τον αγνοεί και συνεχίζει κανονικά το μάθημα).
Στο τέλος του μαθήματος, συζητά με τον Κώστα για την αργοπορία του. Εάν, αυτή η καθυστέρηση παρατηρηθεί επανειλημμένα (πάνω από 2 φορές την εβδομάδα και σε άλλα μαθήματα), το θέμα συζητείται με τον υπεύθυνο της τάξης, τη διεύθυνση του σχολείου και κατ’επέκταση με τους γονείς του μαθητή.
